Anderen Over Margerite
Het beeldend werk van Margerite Luitwieler komt op dezelfde wijze tot stand als haar gedichten – associatief, emotioneel, direct.
Haar inspiratie wordt gevormd door haar omgeving en de plaats die zij daarin zoekt. De bepaling van de eigen identiteit (en die van anderen) is het onderwerp van haar werk. Hoewel dat bij andere kunstenaars ook het geval is, gaat het bij Margerite Luitwieler niet via een omweg – kunst en leven vormen één geheel.
Liefde, agressie, kwetsbaarheid, emoties en de angst daarvoor, maar ook levenslust en vitaliteit intrigeren haar: haar schilderijen zijn er de boeiende neerslag van.
Jan Hein Sassen
Conservator van schilder-en beeldhouwkunst bij het Stedelijk Museum - Amsterdam (1988 – 2006)
Vanuit een intense beleving wordt de essentie van de ervaring in een paar lijnen samengevat.
De thematiek van haar werk handelt in vele gevallen over de wrange gevoelens en de pijn die het aanzien van het leed van een ander tot gevolg heeft. De rauwheid van het bestaan en de hieruit volgende behoefte aan vertroosting en tederheid is een gegeven dat als ‘Leitmotiv’ haar werk beheerst. Dit leidt tot een aantal krachtige en navrante beelden, zoals b.v. het kind met de bokshandschoenen en de Vogelmens, die zich als het ware op het netvlies branden en die men niet zo makkelijk meer vergeet.
Luitwieler weet hiermee alle cliché's wat betreft de uitbeelding van leed en agressie te vermijden. Zij is erin geslaagd haar persoonlijke ervaringen om te zetten in tekeningen, die niet alleen de kern van haar persoonlijk beleven raken, maar deze tevens overstijgen en die zo tot zinnebeelden worden van algemeen menselijk leed en agressie.
De Belgische kunstenaar Jan Fabre (1993) zei het al: “Wij kunstenaars zijn een uitstervend ras. Wij moeten tovenaars blijven die met liefde en warmte de toeschouwer kunnen veranderen in een wild zwijn of in een kalm lammetje, hem genezen of hem op het juiste moment ziek maken, zodat hij voelt dat hij nog een lichaam en een hart heeft.”
Madelon Broekhuis
Kunsthistorica
In het werk van Margerite Luitwieler wordt het materiaal op expressieve wijze gebruikt: met slechts enkele vegen, streken en vormen bereikt deze kunstenaar een grote zeggingskracht. De emoties van de mens worden op evocatieve wijze naar voren gebracht.
Het beste is dit werk te omschrijven als verstilde dynamiek, want de bewegingen die Luitwieler voor even bevriest, verhalen over intens beleefde emoties waaraan een even hartstochtelijk als ‘uit het leven gegrepen’ verhaal vooraf is gegaan.
De toeschouwer krijgt slechts een fractie van de hele gebeurtenis te zien maar Margerite Luitwieler beeldt net dat ene moment af dat zo sprekend is dat elke volgende verfstreek of elk toegevoegd detail overbodig zou zijn.
drs. Roos van Put
Kunsthistorica