Poezie

“Woorden zijn ook maar bedacht, gevoelens waren al veel eerder de taal.”
Margerite Luitwieler

met de meesterschilders van schildersbedrijf Kees Vork

Ik heb ze lief,
de plekken waar het tocht
wanneer je er de bocht
omgaat.
Geef mij maar de achterkant
van huizen en gebieden
waar elke groene spriet
omringd door scheve stenen
de droge grond uitschiet.
Het onbedoeld gemaakt gebied

Je streelde
de haren
uit m’n gezicht
m’n wangen werden
als van een kind
en van een vrouw
ik was niet meer
alleen je moeder
maar ook een kind
van jou.

Uit het nog te publiceren Aangevallen door liefde

Je beweegt je in mijn buurt.
Om mij heen maak je een vuur en
een fontein
woorden weet je niet te vinden
de rook stijgt óp
langs je gezicht
naar de brandende zon.

Je sjouwt en bouwt
met blokken hout
vlak voor mijn neus
een zitje met de rode kussens,
kussen kan je niet.

Je verzet je schuld met zwijgen
en blazen in de rook
en bouwen aan de dingen die
er niet toe doen
maar waarin ik – goddank –
woorden zie die
ik wil horen.

Bij boekpresentatie Op hoge hakken de trap op rennend

In boekwinkel Schimmelpennink, 19 april 2010
Voor meer kijk hier verder

De keeper van de tegenpartij

En altijd weer voel ik de pijn
van degene die verliest.
Zijn binnensmondse vloek,
de ogen die niets willen delen
als van een kind
dat bang is om zijn moeders
liefde te verspelen.
De buiging waaruit
al zijn kracht de grond invloeit
maakt mijn vreugde overbodig.
Een winnaar heeft mijn
kloppend hart niet nodig.

Met mezelf alleen
was zó fijn
dat het gewoon niet leuk meer was.

Er viel een traan op m'n voet
en ik liep over het grote veld
terwijl op het plein
een zanger André Hazes zong
met hart en ziel, bloed, zweet en
tranen

en meiden in de speeltuin elkaar
duwden en trokken aan de kabelbaan
in het donker
en jongens een bal voor mijn voeten
schoten
die ik over het hek terug ging gooien
omdat ik wist
dat ik zo hoog niet trappen
kon.

Hij kijkt nooit om.
Dat vind ik zo mooi aan hem.
Behalve wanneer ik nog
voor het raam sta
om naar hem te zwaaien.